Araba son model, gıcır mı gıcır...
Yerinde aksesuar, herşey var, hazır.
Vites otomatik, direksiyon havalı…
Şoförü hiç sorma; tatlı mı tatlı…
Aldı yanına bir acı âdem,
Baktı şöyle, gözleri sanki badem.
Bastı gaza hiç düşünmeden,
Gittiği yolu hiç bilmeden…
Aklına geldi minicikken bir şarkı,
Mırıldandı, anladı farkı.
“Bir gün, bir gün bir çocuk,
Evine de gelmiş kimse yok.
Açmış bakmış dolabı
Tatlı da sanmış ilacı.”…
Düşündü bir an; basmalıydı frene.
Araba mı parçalanır, kime ne?
Bastı frene tüm şiddetiyle,
Ekseninde döndü tüm haşmetiyle.
Dönüverdi geldiği yöne,
Görünmedi hiç bir şey gözüne.
“Hadi” dedi âdeme, “Yolculuk bitti.”
Âdem ise bakmadan ardına gitti.
Bir masal bu; kimse alınmasın üstüne.
Dünya kurulalı var masallar,
“Bir varmış, bir yokmuş” deyi deyi
Çok şey anlatılır; insan üstüne…
